Početkom aprila 1992. godine, pripadnici Užičkog korpusa JNA iz susjedne Srbije su u nekoliko dana zauzeli sva strateška mjesta u opštini Višegrad, a pridružili su im se pripadnici paravojne formacije „Beli orlovi“, te pripadnici Vojske Republike Srpske i Stanice javne bezbjednosti Višegrad. U istom periodu započinju sistematska protjerivanja, zatočavanja, silovanja i ubistva Bošnjaka sa područja ove opštine.
U Pionirskoj ulici i na Bikavcu (gdje je ujedno u hotelu „Bikavac“ bilo i sjedište štaba Užičkog korpusa) je 14. i 27. jula 1992. godine živo zapaljeno više od 130 osoba, među kojima je bio veći broj žena i djece. Dana 18. juna 1992. godine, iz Vatrogasnog doma koji je korišten kao zatočenički objekt je izvedeno 18 civila koji su odvedeni u nepoznatom pravcu i ubijeni. U logoru „Uzamnica“ ubijeno je nekoliko desetina bošnjačkih civila. U Osnovnoj školi „Hasan Veletovac“ koja je korištena kao zatočenički objekt je silovano na desetine bošnjačkih žena i djevojaka. U Stanici policije je nekoliko pripadnika Užičkog korpusa kao i neidentifikovanih pripadnika VRS i SJB Višegrad silovalo svjedokinju A. U hotelu „Vilina vlas“ ili takozvanoj Višegradskoj banji u kojem se i danas nalazi Rehabilitacioni centar a koji je od juna do oktobra 1992. godine korišten kao zatočenički objekt, i u kojem je bio smješten štab osuđenog ratnog zločinca Milana Lukića, Željko Lelek, također osuđeni ratni zločinac je silovao svjedokinju M. L. – pored Leleka, svjedokinju su svakodnevno silovali Milan Lukić kao i drugi neidentifikovani vojnici.
Za zločine u Višegradu pravosnažno je presuđeno 18 zločinaca na ukupnu kaznu zatvora u trajanju od 247 godina te jednom doživotnom.